Filmin merkezinde ise, hırslı ve tutkulu genç bir bale dansçısı olan Vicky Page yer alır. Önce en prestijli bale kumpanyasının direktörü olan Lermontov’un ilgisini cezbetmek için uğraşır Vicky. Ancak esas şansı, kumpanyanın baş dansçısı Boronskaya’nın evlenme kararı alması olur. Sanat ve aşkın bir arada gitmeyeceğine inanan Lermontov, Boronskaya’yı kumpanyadan kovar ve onun yerine Vicky’e bir teklif yapar. Hazırlamakta olduğu ‘Kırmızı Pabuçlar’ balesinin müziğini bestelemek üzere Craster’ı işe alır, balenin başrolü içinse Vicky’i gözüne kestirir. Balenin sahneye hazırlık aşamasında Lermontov’un mükemmeliyetçi ve sıkı iş patronuna dönüşmesine şahit oluruz. Monte Karlo’da bir otele kapanıp, sürekli canla başla çalışırlar. Bir yanda Lermontov bir yanda Craster bir yanda koreograf Grischa – Vicky’nin etrafı ona nasıl dans etmesi, nasıl davranması, ne yemesi içmesi gerektiğini söyleyen erkeklerle sarılıverir bir anda. Hakaretlerin, aşağılamaların bini bir para. “Sen at değilsin … Rüzgârda salınan bir çiçek gibi, hafif bir kuş gibi havalanmalısın” diye ahkâm keser Craster bir sahnede. Vicky ise bedenin ne kadar ağır olduğunu, uzaktan öyle görünmesine rağmen dansta bunun çok ağır ve zor olduğunu kimsenin bilmediğini dillendirir.

Bu kalabalık, klostrofobik ve kaotik evrenin sonu Kırmızı Pabuçlar Balesi’nin prömiyeriyle gelir. Yaklaşık 17 dakika süren bale gösterisi olağanüstü ve sinema tarihinde eşine az rastlanır bir estetik zenginliğe sahip. Öyle ki bu girift zenginliği hakkını verircesine tarif etmek ve analiz etmek sayfalar dolusu sürebilir. Bu kısım, bir yandan adeta bir “intermission”, yani bir ara gibi işliyor ve hikâye örgüsünden bağımsız bir sekans gibi konumlanıyor filmde. Onca kaotik, kalabalık, gürültülü, bol diyaloglu bölümün ardından, burada biraz nefes alıyoruz, sadece ve sadece ekrandaki görüntüye teslim olarak kendimizi onun akışına bırakıyoruz. Öylesine hafifliyoruz ki, Vicky’nın kadrajın bir yanından diğer yanına savrulan bedeninin, uçuşan tül elbisesinin ucuna takılıveriyoruz. Kamera da adeta dans koreografisinin bir parçası gibi işliyor. Müthiş akışkan ve dinamik kamera hareketleriyle kimi zaman Vicky’nin peşine takılıyoruz, kimi zamansa sahnede gezinen bir hayalet gibi dansçılar arasından sıyrılıp geçiveriyoruz. Dansı taklit eden sadece kamera değil, kurgu da olağanüstü bir ritim katıyor bu sekansa. Kameranın akıp gittiği uzun planlar yer yer aniden sabit bir yakın planla kesiliveriyor: Karakterlerin yüzlerindeki, gözlerindeki, bedenlerindeki duygu geçişlerine temas ediyoruz böylelikle. Sekansın dinamizminde yer yer Fransız empresyonizminin ritim tutkusunu, Avrupa avangardının müzikalitesini hissetmemek imkansız. Hatta Avrupa avangardına da ilham kaynağı olan bir tür cazibeler sineması (cinema of attractions) estetiği açılıveriyor gözlerimizin önünde. Burada sinema ve bale arasındaki sınırlar bulanıklaşıyor. Bale ne kadar görsel dil odaklı bir sanatsa, (sessiz) sinema da öyle… Beden, ritim ve hareket, anlamı ve duyguyu aktarmada kilit öneme sahip. Bu iki sanat arasındaki ortaklıklardan ilham alarak kuruyor dilini bu sekans.

Kırmızı Pabuçlar Balesi sekansı aynı zamanda filmin hikâyesine ek bir yorum katan, meta bir boyut gibi de işliyor. Bu sekansta, filmin geri kalanında tercih edilen üçüncü tekil kişi anlatım perspektifinden uzaklaşıyor, ilk kez Vicky’nin zihnine giriyoruz. Yine Fransız empresyonizmini çağrıştıracak şekilde, Vicky’nin öznelliğinde, onun deneyimine, izlenimlerine, duygulanımlarına, düşlerine, fantezilerine, korkularına temas ediyoruz. Gerçekçi (objektif) boyutta başlayan sekansta, yavaş yavaş gerçeklikle fantezi, düş ve halüsinasyon arasındaki sınırlar bulanıklaşıyor. Vicky dansının ve müziğin içinde kendini masalın hayal dünyasına bırakıyor. Bir sahne diğerinin içinde çözülüyor, bir beden diğerinde kayboluyor, izleyicilerin yerine dalgalı bir deniz, dansçıların yerine bir çiçek, bir kuş beliriyor. Bu halüsinasyonlar içinde Vicky, kendine musallat olan ve şeytani laneti sembolize eden dansçıların yerinde bir Craster’ı görüyor bir Lermontov’u… Baleye hazırlık sürecinde kendisine dünyayı dar eden bu iki erkek, birer şeytan olarak vücut buluyor Vicky’nin zihninde. Sekansın zengin sembolik dünyasında bu gibi fanteziler aslında birer önseme (foreshadowing) olarak da işliyor. Yani sekansın empresyonist anlatımıyla hem ilk kez Vicky’nin filmin dünyasını nasıl deneyimlediğini görüyoruz hem de bir kehanete şahit oluyoruz. Zira Vicky de tıpkı Kırmızı Pabuçlar Balesi’nde olduğu gibi, Kırmızı Pabuçların onu götürdüğü yolda canından olacaktır. Bir yanda hırsı sembolize eden Lermontov, diğer yanda aşkı sembolize eden Craster birer karabasan gibi Vicky’nin kanını emeceklerdir.